แม้ว่าประวัติทางสถาปัตยกรรมของการก่อสร้างบาซิลิกาซานโลเร็นโซจะเป็นประวัติที่ซับซ้อนแต่ก็ผลที่ออกมาก็เป็นตัวอย่างที่ดีของสถาปัตยกรรมฟื้นฟูศิลปวิทยาที่ประกอบด้วยลักษณะดังนี้:

• ความพยายามสร้างความสมดุลของขนาดระหว่างช่องทางเดินกลางและช่องทางเดินข้าง (ช่วงช่องทางเดินของช่องทางเดินข้างเป็นสี่เหลี่ยมแต่ช่วงช่องทางเดินกลางเป็นอัตราส่วน 2X1)
• การใช้โครงสร้างเป็น “pietra serena” หรือ “หินสีคร่ำ”
• การใช้การผสานของเสา, ซุ้มโค้ง และการตกแต่งของบัวระหว่างเหนือเสากับเพดาน (entablature)
• การสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเสาลอย (column) และเสาอิง (pilaster) ที่ติดกับผนัง
• การสร้างความสมดุลของความสูงของเสา
• การใช้ทรงกลมในการสร้างเพดานในช่องทางเดินข้าง

แม้ว่าจะมีปัญหาใหญ่ๆ ในการออกแบบแต่ส่วนใหญ่แล้วอยู่ที่รายละเอียด เช่นทีจอร์โจ วาซารีให้ความเห็นว่าเสาตามแนวช่องทางเดินกลางควรจะยกสูงขึ้นด้วยฐาน[3] และเสาอิงตามแนวผนังของช่องทางเดินข้างที่ตั้งอยู่บนพื้นที่สูงกว่าช่องทางเดินกลางสามขั้นถือว่าเป็นการออกแบบที่ผิด

บาซิลิกาซานโลเร็นโซมักจะเปรียบเทียบกับวัดซานโตสปิริโตที่บรูเนลเลสกีเริ่มสร้างต่อมาที่ถือกันว่าสร้างตรงตามแบบที่บรูเนลเลสกีเขียน แม้ว่าจะสร้างเสร็จหลังจากบรูเนลเลสกีเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม